Ήταν μια Κυριακή του Δεκέμβρη του 2019. Το πρόγραμμα μου για εκείνη τη μέρα είχε ένα ελεύθερο 30αρί με ήπιες κλίσεις. Είχα επιλέξει τα μονοπάτια του κοντινού Χορτιάτη, μιας και εξυπηρετούσαν όλες τις πτυχές της προπόνησης. Γύρω στο 10ο χιλιόμετρο της διαδρομής, σε σημείο δασικού ανηφορικού δρόμου ένιωσα το δεξί μου πέλμα να πατά δυνατά πάνω σε μια αιχμηρή πέτρα. Πόνεσα, αλλά η ένταση του πόνου δεν ήταν ιδιαίτερα ανησυχητική. Η προπόνηση τελείωσε, επέστρεψα σπίτι και είχα ένα συνηθισμένο κυριακάτικο απόγευμα.

Την επομένη, ανοίγω τα μάτια μου στο χτύπημα του ξυπνητηριού και έχω έντονα την χαρακτηριστική αίσθηση του οιδήματος στο αριστερό πόδι. Είχα σχεδόν ξεχάσει το πάτημα της πέτρας την προηγούμενη μέρα, αφού δεν με ενοχλούσε ο πόνος. «Κάτι έχει πάει πολύ λάθος», θυμάμαι να σκέφτομαι. Βγάζω το πόδι μου από τη κουβέρτα και διαπιστώνω ότι έχει γίνει τουλάχιστον διπλάσιο από το οίδημα. Long story short, μετά από απεικονιστικές εξετάσεις διαπιστώνονται τα εξής:

• κατάγματα στο 3ο και 4ο μετατάρσιο,
• ρήξη πελματιαίας πλάκας στη δεύτερη μεταταρσοφαλαγγική άρθρωση
• και σημαντικές κακώσεις στη πελματιαία απονεύρωση.

Με λίγα λόγια, ήταν σίγουρο ότι θα έκανα αρκετό καιρό να τρέξω ξανά.

Οι πρώτοι έξι μήνες πέρασαν με πλήρη αποχή από το τρέξιμο, φυσικοθεραπείες, στοχευμένη ενδυνάμωση του πέλματος και πολύ ποδήλατο.  Μετά το πρώτο εξάμηνο έκανα την πρώτη απόπειρα να τρέξω. Δεν πήγε και άσχημα. Ακολούθησε ένα πρωτόκολλο σταδιακής αύξησης των δρομικών φορτίων για τους επόμενους έξι μήνες. Σε όλο αυτό το διάστημα, ναι μεν η επούλωση των τραυματισμένων ιστών προχωρούσε ικανοποιητικά, ωστόσο συνέχιζα να έχω ενοχλήσεις τόσο στο δεξιό πέλμα όσο και σε άλλα σημεία του σώματός μου. Ένιωθα ότι το δρομικό μου στυλ είχε τροποποιηθεί λόγω του τραυματισμού και της παρατεταμένης αποχής. Για τα επόμενα τρία χρόνια συνέχιζα να τρέχω με ενοχλήσεις και πόνους, ενώ άρχισα να διαπιστώνω ότι το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού μου ποδιού (το αντίθετο πόδι του αρχικού τραυματισμού) είχε αρχίσει να παίρνει βλαισή κατεύθυνση πιθανότατα λόγω περιορισμού στην έσω στροφή του αριστερού ισχίου.

Καθώς περνούσαν οι μήνες, μαζί με τη βλαισή κατεύθυνση, το αριστερό μεγάλο δάχτυλο άρχισε να γίνεται εξαιρετικά επώδυνο. Κάθε μέρα, τόσο στις προπονήσεις, όσο και στις υπόλοιπες καθημερινές μου δραστηριότητες με ταλαιπωρούσαν έντονοι πόνοι. Το τρέξιμο ειδικά στη κατηφόρα ήταν βασανιστήριο λόγω του πόνου. Τουλάχιστον είχε πάψει να με ενοχλεί το δεξιό πέλμα, αλλά η «ζημιά» είχε γίνει και ήταν μεγαλύτερη.

Η φυσικοθεραπευτική μου κατάρτιση μου έλεγε ότι για να μπορέσω να συνεχίσω να τρέχω και για τα επόμενη χρόνια θα έπρεπε να πάρω τον «δύσκολο δρόμο» της «ανακατασκευής» του σώματός μου. Όσο τα λάθος κινητικά πρότυπα παρέμεναν εγκατεστημένα, οι πόνοι θα συνέχιζαν να υπάρχουν. Κάπου εδώ μπήκε στην καθημερινότητά μου η Altra και ο FootShape σχεδιασμός.

Το βλαισό αριστερό μου δάχτυλο χρειαζόταν οπωσδήποτε χώρο μέσα στο δρομικό παπούτσι προκειμένου να σταματήσει να ερεθίζεται και να παρουσιάζει συνεχώς σημεία φλεγμονώδους αντίδρασης, όπως και συνέβη. Παράλληλα δούλευα προκειμένου να κινητοποιήσω την άρθρωση και να ανακτήσω το χαμένο εύρος κίνησης στο δάχτυλο. Εννοείται συνέχιζα να έχω ενοχλήσεις και πόνους, αλλά πλέον ήταν η φυσιολογική αντίδραση του σώματός μου στη προσπάθειά του να προσαρμοστεί στο νέο τρόπο κίνησης. Άπειρες ώρες δουλειάς στους αυτόχθονες μύες των πελμάτων μου που όλο αυτό το διάστημα είχαν αδρανήσει. Το FootShape ήταν εκεί για να πλαισιώσει όλη αυτή τη διαδικασία και να ενισχύσει όλα τα θεραπευτικά κεκτημένα. Τα πέλματά μου δυνάμωναν μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα και μετά έμπαιναν σε ένα παπούτσι που τους επέτρεπε να αξιοποιήσουν τις νέες τους δυνατότητες. Με αυτό τον τρόπο, κάθε τρέξιμο είχε και τη μορφή ενός session ενδυνάμωσης και κινητικής επανεκπαίδευσης.

Σε αυτή τη δυναμική διαδικασία, ο FootShape σχεδιασμός της Altra ήταν ένα από τα βασικότερα εργαλεία μου και μπορώ να πω ότι έκανε εξαιρετικά την δουλειά του. Διαπίστωνα ότι το σώμα μου άλλαζε προς την θεμιτή πλέον κατεύθυνση. Επιτέλους οι πόνοι άρχισαν να υποχωρούν. Το δρομικό μου στυλ άρχισε να αλλάζει και αυτό. Οι αλλαγές αυτές άρχισαν να έχουν θετικές επιπτώσεις στην απόδοσή μου. Είχα μπει σε έναν «θετικό» φαύλο κύκλο! It goes without saying ότι το shoe rotation μου καταρτίζονταν πλέον μόνο από παπούτσια της Altra.

Χρονολογικά έχουμε φτάσει στον Απρίλιο του ’23. Η καλή αγωνιστική εμφάνιση στο Rodopi Challenge έρχεται να επιβεβαιώσει ότι γίνεται δουλειά προς τη σωστή κατεύθυνση με το σώμα μου. Και μια μέρα βλέπω ότι έχω μήνυμα στο Messenger από τον Γιώργο. Μου λέει ότι θα ήθελε να με εντάξει στο αθλητικό team της εταιρίας στην Ελλάδα. Απάντησα θετικά χωρίς να το σκεφτώ και πολύ. Ήμουν εδώ και χρόνια fan της εταιρίας. Η επιστημονική μου κατάρτιση στο running biomechanics συμφωνούσε με τις αρχές που η εταιρία έχει αναπτύξει τα παπούτσια. Και το σημαντικότερο: είχα την προσωπική βιωματική μου εμπειρία για το πώς τα Altra μπορούν να κάνουν optimize τη δρομική μηχανική. Και το ταξίδι συνεχίζεται…το σώμα μου φαίνεται να εξακολουθεί να έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης και η Altra θα είναι εκεί για να με βοηθήσει!

Κείμενο/επιμέλεια:

Χρήστος Ζηλιασκούδης PT, MSc., OMT cand., just a kid who loves running

FB PAGE: www.facebook.com/chris.ziliaskoudis

Instgagram: https://www.instagram.com/chris_ziliaskoudis/

---

 

Kάνε κλικ και δες όλα τα μοντέλα της Altra Running